وارد کردن یک شوک به جامعه عکاسی ایران را جایز می دانم - مجله نیلوفری

به گزارش خبرنگاران به نقل از روابط عمومی انجمن عکاسان ایران، دومین نشست دوشنبه های عکاسی در دو بخش آنالیز سیزدهمین دوسالانه عکس ایران و چشم انداز دوسالانه عکس ایران با حضور جمعی از عکاسان عصر دوشنبه (اول مهر ماه) در سالن استاد امیرخانی خانه هنرمندان ایران برگزار گردید.

در ابتدای نشست آنالیز سیزدهمین دوسالانه عکس ایران، محمدمهدی رحیمیان گفت: اگر رویکرد تاریخی عمیق نداشته باشیم و ریشه های شکل گیری انجمن عکاسان ایران را نشناسیم نمی توان دریافت که چگونه به برگزاری سیزدهمین دوسالانه عکس ایران رسیدیم.

مسعود زنده روح کرمانی، رییس هیات مدیره انجمن عکاسان ایران در زمان برگزاری سیزدهمین دوسالانه عکس ایران در ادامه این نشست به اشاره به برگزاری سه دوره اخیر دوسالانه عکس ایران گفت: در سال 1387 فراخوان یازدهمین دوسالانه عکس ایران آماده بود که تغییر مدیرکل هنرهای تجسمی وقفه ای در روند برگزاری ایجاد کرد و قرار بود دوسالانه در تهران برگزار گردد. با تغییر مدیریت هنرهای تجسمی و سیاست تمرکززدایی که در دولت آن موقع بود در نهایت دوسالانه در دو بخش تک عکس و مجموعه عکس در یزد و موسسه صبا در تهران برگزار گردید و کتاب دوسالانه نیز منتشر شد. پایه و ساختار سیزدهمین دوسالانه عکس نیز از دوره یازدهم کلید خورد. البته دوره نهم دوسالانه عکس نیز به دبیری زنده یاد بهمن جلالی حرکتی را به سمت آنچه در دوسالانه سیزدهم رخ داد شروع نموده بود اما دوره دهم دوسالانه دوباره به سمت عکاسی کاربردی و شاخه های مختلف عکاسی رفت.

زنده روح کرمانی اضافه کرد: برای دوازدهمین دوسالانه عکس ایران شورای سیاستگذاری مشخص شده بود اما چون نخستین هیات مدیره انجمن عکاسان ایران در حال شکل گیری بود، قرار شد انجمن نیز در برنامه ریزی دوسالانه مشارکت کند اما چون دفتر هنرهای تجسمی اصرار داشت که برگزارکننده باشد، مدتی به تعویق افتاد و در نهایت من و آقای عباسی به این نتیجه رسیدیم که دوسالانه برگزار گردد و دوسالانه دوازدهم در سال 1391 در یزد و خانه هنرمندان ایران برگزار گردید، کتاب دوسالانه نیز آماده شد اما منتشر نشد.

زنده روح کرمانی در ادامه درباره سیزدهمین دوسالانه عکس ایران گفت: برای سیزدهمین دوسالانه عکس ایران تعاملی با دفتر هنرهای تجسمی شد که انجمن برگزارکننده دوسالانه باشد و دفتر هنرهای تجسمی نظارت و پشتیبانی کند. در این دوره بر بازگشت دوسالانه عکس پافشاری کردیم و سیزدهمین دوسالانه عکس ایران در دو بخش آرت فتوگرافی و عکاسی خلاقانه در سال 1393 در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار گردید. اما مخالفت هایی هم از سوی افراد و بعضی عکاسان و رسانه ها شد و فشارهایی وارد شد اما دوسالانه در موزه برگزار گردید. متاسفانه کتاب این دوره دوسالانه آماده نشد اما همه مستندات و آثار دوسالانه گردآوری شد.

اسماعیل عباسی، دبیر سیزدهمین دوسالانه عکس ایران در ادامه گفت: سیزدهمین دوسالانه یک تجربه بود اگر در آن دوره اختیار کامل داشتم فقط آرت فتوگرافی را در دوسالانه قرار می دادم و دو بخش کردن دوسالانه را نمی پذیرفتم.

محمد مترجم زاده، دبیر علمی سیزدهمین دوسالانه درباره نشست های دوسالانه گفت: تجمیع نهادها مانند انجمن، دولت، نهادهای دانشگاهی، موزه هنرهای معاصر تهران و ... مهمترین هدف در نشست ها بود و 10 نشست در پنج روز برگزار گردید و مباحث جدیدی نیز در نشست ها مطرح شد که زمینه ای برای نشست های 10 روز با عکاسان ایران شد.

بخش دوم دومین نشست دوشنبه های عکاسی با موضوع چشم انداز دوسالانه عکس ایران با حضور محمدرضا شریف زاده و مهرداد افسری برگزار گردید.

شریف زاده در این نشست گفت: جامعه عکاسی هنوز برای تعریف دوسالانه مانده است و تا زمانی که دوسالانه عکس محلی برای سهم خواهی انجمن های مختلف است، دوسالانه پیروز نخواهد شد. ضرورت دارد برای دوره چهاردهم دوسالانه به تعریفی برسیم که عکاسی اگر منجر به فراوری اثر هنری گردد، می تواند در دوسالانه بیاید. پیشنهاد می کنم دوسالانه به صورت کیوریتور محور باشد، دوسالانه غیررقابتی صندلیی ندارد، عملکرد موزه ها، نهادهای هنری و رویدادها می توانند روی هنرمندان تاثیرگذار باشند.

شریف زاده در ادامه گفت: چند سال پیش جلساتی در دفتر هنرهای تجسمی برگزار گردید و درباره بی ینال آرت تهران تبادل نظر می شد که بعد این جلسات متوقف شد. امروز در جهان بی ینال در شاخه های مختلف هنرهای تجسمی برگزار نمی گردد و بی ینال آرت برگزار برگزار می گردد و با توجه به تحولات و رشد عکاسی بی ینال عکس هم برگزار می گردد اما در شاخه های دیگر بی ینال برگزار نمی گردد.

مهرداد افسری در ادامه نشست گفت: بی ینال های یکی از مهمترین اتفاق های جریان ساز در هنرهای تجسمی است و برای هدفی برگزار می شوند. بی ینال یک جشنواره عکاسی نیست و جای عینی گرایی نیست. هنر معاصر قرار نیست شکل فراوری کند بلکه قرار است نظریه فراوری کند. بی ینال جایی است که با یک رویکرد نوین آینده آن جریان و مدیوم هنری را تبیین می نماید. معمولا در بی ینال های جهان درباره کارها نوشته می گردد و در چند سال بعد تاثیر آن دیده می گردد. اگر قرار است دوسالانه مثل دوره های قبل برگزار گردد، بهتر است برگزار نگردد. ما دچار معضلی در عکاسی ایران شده ایم که عکاسی جشنواره ای است. جهان از ابژه عکاسانه عبور نموده است، کسی که عکس خوب می گیرد هنرمند نیست بلکه نظریه فراوری کردن فرد را در صندلی هنرمند قرار می دهد. با توجه به اینکه روینمودها در عکاسی عوض شده تا یک حوزه تئوری و نظری قوی پشتوانه بی ینال نباشد با روینمودهای سابق نمی توان بی ینال برگزار کرد. یکی از معضلات اساسی جامعه عکاسی عینی گرایی عکاسی است که جشنواره ها به آن دامن می زنند و هنوز عکس ها فقط در ذات تصویری خودشان حرف می زنند. اما عکاسی امروز اعتبارش را از واقعیت پیش روی دوربین نمی گیرد بلکه ذهنیت، تصویر پیش رو را شکل می دهد و امروز عکاس یک اندیشمند ایده پرداز است.

علی قلم سیاه در این نشست گفت: اگر این رویکرد در دوسالانه مدنظر باشد چه تعداد عکاس داریم که با این رویکرد در دوسالانه امکان حضور داشته باشند.

کورش ادیم در این نشست گفت: با توجه به مباحثی که مطرح شد و اینکه بی ینال جای شاخه های مختلف عکاسی نیست، تغییرات اساسی احتیاج است.

سعید فلاح فر در ادامه گفت: هر دوره دوسالانه باید با توجه به شرایط زمانی و نگاه جامعه شناختی و شرایط اجتماعی زمان آنالیز گردد و دوسالانه ها در هر دوره با توجه به بستر اجتماعی آن دوره دیده گردد. آنچه عکاسی در چند سال اخیر تحولات بسیاری داشته است و همین تحولات موجب تغییر نگاه به عکاسی و دوسالانه می گردد.

اسماعیل عباسی در ادامه گفت: وارد کردن یک شوک به عکاسی ایران را جایز می دانم و دوسالانه عکس آینده باید چنین فضایی فراهم کند.

اردشیر میرمنگره، معاون اداره کل هنرهای تجسمی در این نشست گفت: رویکرد اداره کل هنرهای تجسمی تسهیل گری و واگذاری امور به انجمن ها و تشکل هاست.