جهرمی و تیغ دو لبه فوتبال - مجله نیلوفری

معمولاً کمتر سیاستمداری است که پس از ورود به فوتبال، از این عرصه جان سالم به در ببرد؛ به دنبال ورود وزیر جوان به عرصه کری خوانی فوتبال به دنبال نمونه هایی از ورود سیاستمداران به عرصه فوتبال بودم که با تجربه جالبی برخورد کردم. تجربه حضور تونی بلر در یک برنامه فوتبالی، امروزه به یکی از سرفصل های جذاب برای تدریس گفتمان حوزه عمومی در دانشگاه های مطرح دنیا بویژه دانشکده های علوم سیاسی تبدیل شده است؛ او جزو معدود سیاستمدارانی است که از خطوط مرزی بین ورزش و سیاست، استفاده نسبتاً پیروز تری نموده است. آنچه می خوانید گزارش این تجربه است که برای اولین بار در این صفحه منتشر می گردد:

شرایط تونی بلر طی 10 سال نخست وزیری طوری شده بود که در نوامبر 2005 بیش از هر زمان دیگری در دوره 10 ساله نخست وزیری، احتمال استعفایش احساس می شد. در این لحظات سخت و حساس دوران کار سیاسی اش و برای بازسازی محبوبیتش به روابط عمومی تهاجمی متوسل شد. اما نه با حضور در مقابل انبوه خبرنگاران در وست مینیستر و یا با حضور در مجلس و ارائه راه حل سیاسی جدید به اعضا یا ارائه یک سخنرانی کاملاً برنامه ریزی شده و هدفمند. او این بار فقط در یک رسانه و آن هم برنامه هفتگی فوتبال فوکوس از شبکه بی بی سی شرکت نمود.

او در نقش یک مربی فوتبال با لباس غیررسمی و پیراهنی که تا آخرین دکمه یقه اش را بسته بود در برنامه ظاهر شد. حتی نوع لباس تمام چروک او مناسب آن برنامه هم نبود. گویی که صبح لباسش را خریده و بدون اتو آن را به تن نموده است. در این محیط، بلر فرصت یافت تصویری واقعی از هوادار جدی فوتبال بودن، مثل من و شما را از خود ارائه کند. او از فرصت تمثیل و قیاس فوتبال و خونی که در رگ های جامعه تزریق می نماید، نهایت استفاده را برد و در صدد برآمد در پرتوی فوتبال، اقدامات سیاسی اش را توجیه کند. از نمایش قدرت مقاومت خود در برابر گرما و ایفای نقش تحت فشار گرفته تا استناد به اخلاق و قابلیت اعتماد در کار.

وقتی مجری از بلر خواست ترکیب 11 نفره بازیکنان دلخواه خود را در قالب یک تیم معرفی کند، وی به جای اعلام فهرستی از بازیکنان مشهور فوتبال، اسامی 11 فوتبالیست نه چندان سرشناس از اکثریت باشگاه ها را اظهار داشت که بینندگان با بسیاری از آنان آشنا نبودند و هرگز مورد توجه برنامه های تلویزیونی فوتبال هم قرار نداشتند؛ ولی هریک از آن ها در پستی که بازی می کردند بازیکن خوب و موثری برای تیم بودند. نکته جالب این بود که اکثریت فوتبالیست های مورد اشاره او افرادی توانمند، الگو و پرتلاش بودند و در فهرست 11 نفره او چهره حاشیه ای و عجیب و غریبی دیده نمی شد.

نتیجه گیری اخلاقی:

وزیر جوان و مشاورانش، قدرت فوتبال در نفوذ به لایه های زیرین جامعه را به درستی تشخیص داده اند، نکته ای که آنها باید دقت نمایند این است که ورود به گفتمان فوتبال و سوار شدن بر موج آن ساده است، ولی پیاده شدن از این موج، آنچنان که تصور می گردد ساده نیست؛ این موج ممکن است آنها را به جایی ببرد که نباید.