دراکولا، قسمت سوم؛ مراسم یادبود جناب دراکولا... - مجله نیلوفری

در خلاصه داستان قسمت سوم دراکولا آمده است:

ژاله پس از پشت سر گذاشتن مراسم فوت کامروا برای پی گیری پروژه به مراجع مربوطه مراجعه می نماید و در آن جا با زنی به اسم الناز که شوهرش مفقود شده است، آشنا می گردد. همزمان با این اتفاقات بازپرسی از هوشمند ادامه دارد.

ژاله مراسم سوگواری برای کامروا را با شکوه مورد نظرش برگزار می نماید. بعد از انتها مراسم و اتفاقات اولیه ژاله و وکیلش به اداره آگاهی مراجعه می نمایند تا پرونده کامروا را پی گیری نمایند. در این اداره است که ژاله و الناز برای اولین بار یکدیگر را می بینند. الناز سه روز است که از همسر مهربان و جنتلمنش دور است و خبری از او ندارد و برای اعلام گم شدن او به اداره آگاهی آمده است. الناز که زنی هنرمند و گالری داراست، اتفاقی با ژاله آشنا می گردد؛ اما هنوز هیچ یک نمی دانند که هر دو دارند از عشق یک نفر تعریف می نمایند و از دوری یک نفر اشک می ریزند.

در میانه جهت ژاله روزگار دو سه سال گذشته کامروا با فلش بک هایی به گذشته مرور می گردد. روز هایی که او باز هم مثل گذشته در چندین جبهه سرمایه گذاری می نماید که در همه آن ها دروغ و کلک حرف اول را می زند. از استخراج ارز دیجیتال تا سامان دهی بچه ها کار به نفع خودش و محفل های هنری و سایت های شرط بندی و همین مورد آخر و هوشی بت است که مثل دفعه قبل پاشنه آشیل کامروا می گردد و به او ضربه می زند و او را گرفتار می نماید. کامروا کوشش زیادی می نماید تا هوشمند کم هوش را در جنجال های فضای مجازی جای بیندازد و برای او فالور بیشتر و برای سایت شرط بندی اش مشتری بیشتری فراهم کند.

دراکولا مانند هیولا با سفر شخصیت های اصلی اش در سیر داستان به موضوعات مختلفی سر می زند و با آن ها شوخی می نماید. شوخی هایی که مصطلح شده است به آن ها صفت انتقادی و اجتماعی نیز داده گردد. آن چه بیشتر به چشم می خورد، تکراری بودن این موضوعات است. یک ایده هم می تواند این باشد که وقتی هنوز این موضوعات تکراری در جامعه وجود دارند و هر روز تکرار می شوند، لاجرم شوخی ها نیز مانند معضلات تکراری می شوند. اما مساله اصلی که تکراری است و نباید باشد، شکل پرداخت به این موضوعات است که تکراری شده و دیگر کارکردی ندارد.

در بسیاری از کار های مهران مدیری ژست های شخصیت های مختلفش را دیده ایم که خیلی از آن ها در یاد ها مانده است. اما ژست ها در دراکولا زمخت و بدون ظرافت هستند و شاید یکی از مسائل اصلی این باشد که شخصیت های صاحب این ژست ها هم ذاتاً بامزه نیستند. به همین دلیل است که بیشتر صحنه های مربوط به محمد بحرانی و نیما شعبان نژاد تا حدی پتانسیل خنده دریافت را دارند و باقی کاراکتر ها نیز به جای بامزه بودن، بیشتر عجیب و غریب هستند...